Dostępność szpitala z perspektywy osoby niewidomej – Okręgowy Szpital Kolejowy w Katowicach
Dla większości osób wizyta w placówce służby zdrowia nie należy do przyjemności – nawet jeśli to tylko rutynowe badanie, jak pobranie krwi. Dla osób z niepełnosprawnościami dochodzą dodatkowe obawy związane z dostępnością architektoniczną, organizacją placówki czy podejściem personelu medycznego. Nie każdy pacjent może bowiem liczyć na obecność przewodnika czy asystenta. Potrzeby tej grupy pacjentów są zróżnicowane i zależą od rodzaju niepełnosprawności oraz indywidualnej sytuacji.
Doświadczenia osoby niewidomej – kontrolne wizyty w Katowicach
Jednym z istotnych obszarów działalności Okręgowego Szpitala Kolejowego w Katowicach jest oddział okulistyczny i poradnia okulistyczna, do której przyjeżdżają pacjenci z całej Polski. Od 12 lat jestem pod opieką śląskich okulistów i w czasie wizyt kontrolnych miałam okazję zaobserwować zmiany organizacyjne wdrażane w szpitalu. Choć często towarzyszy mi przewodnik, dzięki czemu nie zwracam uwagi na każdy detal, tym razem postanowiłam bliżej przyjrzeć się aspektowi dostępności szpitala dla osób niewidomych.
Dostępność architektoniczna szpitala
Wejście do budynku znajduje się na poziomie zero – prowadzi do niego chodnik, bez żadnych schodów. Wewnątrz znajdują się pochylnie oraz windy. Na plus zaliczam nową toaletę dostosowaną do potrzeb osób z niepełnosprawnościami – została ona udostępniona w obrębie poradni okulistycznej.
Na klatkach schodowych nadal brakuje dotykowych oznaczeń ostrzegawczych (np. wypukłych guzków), które ułatwiłyby orientację osobom niewidomym. Zaznaczenie pierwszego i ostatniego stopnia kolorem żółtym, kontrastującym z podłogą, to jednak krok w dobrą stronę – znacznie pomaga osobom słabowidzącym. Niestety, brakuje oznaczeń w alfabecie Braille’a – zarówno na poręczach schodów, jak i przy drzwiach do gabinetów. Tego typu elementy w przestrzeni publicznej nadal są rzadkością.
Wdrożenie elektronicznego systemu kolejkowego
Podczas ostatniej wizyty zauważyłam wprowadzenie nowego systemu zarządzania kolejką pacjentów. Działa on w oparciu o bilety z numerem oraz ekrany informujące o aktualnym stanie kolejki. Choć z założenia system usprawnia obsługę i skraca czas oczekiwania, początkowo miałam wątpliwości.
Infokiosk do pobierania biletów nie jest dostosowany do potrzeb osób niewidomych, a korzystanie z niego może sprawiać trudność – zwłaszcza bez asysty. Dodatkowym problemem jest odczytywanie informacji wyświetlanych jedynie na ekranach. W pierwszej chwili pomyślałam, że wcześniejszy – bardziej chaotyczny – system oparty na tradycyjnej kolejce, choć niedoskonały, był dla wielu osób z niepełnosprawnościami łatwiejszy.
Przebieg wizyty – praktyczne doświadczenia
Na szczęście moje obawy szybko zostały rozwiane. Po pobraniu biletu udałam się do poczekalni. Pacjenci byli informowani o numerze wywołania zarówno wizualnie (ekran), jak i dźwiękowo – komunikaty głosowe były dobrze słyszalne.
Dużym plusem było również rozwiązanie architektoniczne – oddzielenie stanowisk rejestracji od głównej recepcji drzwiami, co zapewnia większą prywatność i lepszą akustykę. Dzięki spokojnej atmosferze łatwo było usłyszeć otwierające się drzwi i zlokalizować odpowiednie stanowisko rejestracyjne po głosie pracownika.
Największą trudność może stanowić zlokalizowanie właściwego piętra, na którym odbywa się dalsza część wizyty – tutaj przydałoby się więcej informacji głosowych lub asysty ze strony personelu.
Życzliwość personelu i pomocne postawy
Po wykonaniu badań należy ponownie pobrać bilet i zgłosić się do rejestracji, by umówić kolejną wizytę. Tu spotkało mnie bardzo pozytywne zaskoczenie – pracownik stojący przy infokiosku zaproponował pomoc, zauważył moją białą laskę i zapytał, czy posiadam orzeczenie o niepełnosprawności, które może uprawniać do szybszej obsługi.
Podsumowanie – szpital przyjazny, choć nie idealny
Uważam, że wprowadzenie elektronicznego systemu kolejkowego w szpitalu miało wiele pozytywnych efektów: uporządkowanie procesu rejestracji, spokojniejsza atmosfera w poczekalniach i na korytarzach, lepszy komfort psychiczny pacjentów. Najważniejsze jednak pozostaje ludzkie podejście personelu – życzliwość, gotowość do pomocy, empatia. To dzięki nim osoba z niepełnosprawnością czuje się bezpiecznie i z mniejszym stresem korzysta z usług medycznych.
Testerka dostępności cyfrowej. Kształciła się w ośrodku dla osób słabo widzących i niewidomych w Bydgoszczy, a później studiowała w Gdyni na kierunku technik masażysta oraz pedagogikę.
Zdobywała doświadczenie zawodowe w klubie fitness. Aktywnie uprawia sport, reprezentując klub „Łuczniczka” w Bydgoszczy, grając w bowling i kręgle.
Brała udział w imprezach sportowych w Polsce i za granicą. Sport daje jej odwagę i motywuje do stawiania nowych celów.
W wolnym czasie czyta, spaceruje z psem i jeździ na rowerze.
