Tempo życia często wpływa na to, że musimy sprawnie przemieszczać się z jednego na drugi koniec miasta a także kraju. Planując podróż podstawowy dylemat dotyczy tego, czy mamy skorzystać z transportu publicznego czy prywatnego. W przypadku osób z dysfunkcją narządu wzroku, które chcą być w jakimś zakresie niezależne najczęściej wybierany jest transport zbiorowy.
PKP Intercity oferuje kilka udogodnień, które jeśli funkcjonują poprawnie to wpływają na to, że przejazd pociągiem jest mniej stresujący.
Osoby z niepełnosprawnościami i o ograniczonej możliwości poruszania się chcąc skorzystać z pomocy w podróży jeszcze do niedawna musiały taką potrzebę zgłaszać minimum 48 godzin przed odjazdem pociągu, ale okres ten został skrócony, do co najmniej 24 godzin.
Takie rozwiązanie sprawdza się w przypadku wcześniej zaplanowanych wyjazdów. W sytuacji spontanicznych nieplanowanych podróży, przy odrobinie szczęścia można liczyć na to, że wsparcie oferowane przez PKP Intercity i tak zostanie udzielone, ale nieocenioną rolę w takiej sytuacji odgrywają przypadkowi towarzysze podróży.
Potrzebę wsparcia można zgłosić na kilka sposobów:
- dzwoniąc na całodobową infolinię PKP Intercity, pracownik uzupełnia niezbędne dane w formularzu zgłoszeniowym.
- samodzielnie wypełnić ten formularz. Jest on dostępny na stronie internetowej PKP Intercity.
Istnieje opcja dokonania takiego zgłoszenia także w godzinach pracy centrum obsługi klienta.
Wypełniając formularz decydujemy o tym, w jakiej formie ma być udzielona odpowiedź – rozmowa telefoniczna czy wiadomość SMS.
Rodzaje wsparcia
Chcąc sprawnie poruszać się po terenie dworca można skorzystać z asysty. Wyznaczeni pracownicy pomagają w przechodzeniu przejściami podziemnymi, między peronami, doprowadzają do kas biletowych i innych punktów usługowych. Osoby wyznaczone do asysty podróżnemu z niepełnosprawnością pomagają też przy przenoszeniu bagażu, jeśli jego waga nie przekracza 20kg. Na umówionym miejscu spotkania z pracownikami dworca podróżny powinien pojawić się 30 minut przed odjazdem pociągu. Asystenci niestety nie są dostępni na wszystkich stacjach, mniejsze miejscowości często nie oferują tej usługi. Zadania związane ze świadczeniem pomocy osobom z niepełnosprawnością zazwyczaj zlecane są pracownikom ochrony dworca.
Natomiast drużyna konduktorska pomaga przy wsiadaniu i wysiadaniu z pociągu, w znalezieniu i zajęciu odpowiedniego miejsca. W sytuacji kryzysowej, gdy zmieni się organizacja ruchu pociągów pracownicy PKP pomagają w przejściu do komunikacji zastępczej.
Często korzystam z asysty podczas podróży koleją. Usługa ta bardzo ułatwia mi życie wtedy, gdy muszę wysiąść lub przesiąść się na dworcu, którego nie znam. Świadomość, że pomoc zostanie udzielona powoduje, że podróżowanie jest spokojniejsze i bezpieczniejsze. Poza kilkoma wyjątkami otrzymywałam pomoc w takim zakresie, o jaki prosiłam. Niedogodnością tego rozwiązania jest to, że podróżny w przypadku jakichś komplikacji nie ma możliwości bezpośredniego kontaktowania się z osobą, która będzie udzielała pomocy dopóki asystent sam do niego nie zadzwoni. W sytuacji, w której osoba niewidoma chce pierwsza nawiązać kontakt musi zadzwonić na infolinię i powołując się na numer swojego zgłoszenia może przekazać jakieś informacje. Często niepotrzebnie wydłuża to całą procedurę i wywołuje niepotrzebny stres w sytuacji, gdy liczy się każdą minutę, która została do odjazdu pociągu.
Na przestrzeni ostatnich 10 lat dostrzegam dużą zmianę w zakresie dostępności dla osób z różnymi niepełnosprawnościami usług PKP. Nadal są obszary nad którymi należałoby popracować, ale są też rzeczy, które zmieniają się na leprze.
Planując samodzielne wyjazdy nadal najchętniej wybieram pociąg. Pomimo tego, że zawsze trzeba brać pod uwagę taką ewentualność, że coś nie zadziała – asysta się nie pojawi to jednak to odgórne rozwiązanie oferowane przez PKP Intercity daje mi największe poczucie bezpieczeństwa. Pozwala także na jakiś rodzaj niezależności, nie trzeba do wszystkiego angażować rodziny czy znajomych.
Testerka dostępności cyfrowej. Kształciła się w ośrodku dla osób słabo widzących i niewidomych w Bydgoszczy, a później studiowała w Gdyni na kierunku technik masażysta oraz pedagogikę.
Zdobywała doświadczenie zawodowe w klubie fitness. Aktywnie uprawia sport, reprezentując klub „Łuczniczka” w Bydgoszczy, grając w bowling i kręgle.
Brała udział w imprezach sportowych w Polsce i za granicą. Sport daje jej odwagę i motywuje do stawiania nowych celów.
W wolnym czasie czyta, spaceruje z psem i jeździ na rowerze.